Wszystko cieknie

Marcin Świetlicki

Wszystko cieknie

Nie śnij się. nie śnij. W którymś śnie się utop

tak ostatecznie i nie przyśnij już się. 

Robisz mi nieporządek w chaosie. Aż muszę 

zaraz po przebudzeniu kląć bezgłośnie, żeby 

ciebie odpędzić. Do mojej przeszłości 

wprowadzili się obcy, nawet nie wiem kto, 

leżą przy tobie na tapczanie, sprawnie 

- uczciwie za drzwi wypychają, tak że 

to nie jest teraz moja przeszłość. Dzisiaj odwilż. 

I wszystko cieknie. Wszystko cieknie. 

Niszczeją wszelkie trwałe formy. 

Budzi się z zimy rozedrgany ustrój.

Co tak naprawdę wytrąciło ją z równowagi w kontakcie ze starym pamiętnikiem? 

Nie to przecież, że kiedyś była inną osobą, w innym środowisku, z inną samoświadomością; że kształtowały ją wówczas zupełnie inne doświadczenia... Wydaje się, że nieuświadomiona nieciągłość jej tożsamości wyszła na jaw. Oto okazuje się, że mówiąc o SOBIE nie brała pod uwagę wszystkiego. 

Mam jednak przeczucie, że to, co zdecydowało o tak emocjonalnej reakcji było raczej związane z rozpoznaniem podobieństw. Być może tylko jej się wydawało, że się zmieniła, że się odcięła od przeszłości. To nie tak, że to, co minione ciągle daje o sobie znać, jednak jakiś rdzeń jej osoby pozostał niezmienny. Ciągle przecież towarzyszy jej poczucie zatrzymania się, bezczynności i tak, jak dawniej, daje się tym uczuciom ponieść, nie walczy z nimi. Nadal towarzyszy jej ten sam wewnętrzny cenzor, który kontroluje i ocenia każdy jej krok. 

Otwierając stary pamiętnik zobaczyła, że posiada cień, rysę, pęknięcie, o którym zapomniała. "Wszystko cieknie. Niszczeją wszelkie trwałe formy. Budzi się z zimy rozedrgany ustrój."